En het houd niet op.....

Vandaag zijn we bij mijn broertje in Heerlen in het ziekenhuis geweest. Best heftig omdat we gesproken hebben over euthanasie. Voor hem komt het einde dichterbij en de kwaliteit van leven is te weinig om door te willen gaan. Dit begrijpen wij, al schrik je hier toch van....hij is 4 jaar jonger dan ik. Hij heeft het gesprek met zijn arts hierover al gehad, ook omdat dit al de 4de keer binnen 1 jaar dat hij in het ziekenhuis op de hartafdeling ligt voor precies hetzelfde. Het voelt voor hem, en ook voor ons een soort van vicieuze cirkel waar hij niet uit gaat komen.

Op de terug weg naar huis zat ik nog te denken aan ons gesprek tot het opeens wel erg druk werd op de weg. Ze zijn aan verschillende stukken snelweg aan het werk waardoor wij moesten omrijden en bijna alles in een soort van fuik bij elkaar kwam op de A2. Op een driebaans weg vanaf Maastricht reden wij in de middelste baan en iemand wilde van links invoegen en reed bij ons in de auto. We konden geen kant op en onze nieuwe auto, die we vorig jaar kochten heeft bijna de hele zijkant inclusief dorpel naar de Filistijnen. Je kunt zo je momenten hebben maar waar houd het voor ons op? Alsof het nog niet genoeg was wat we moesten verdragen. Ik ben helemaal verstijfd en de automatische piloot houd me op de been.

We hebben inmiddels het schadeformulier ingevuld en ingediend en hopen dat er nu verder niks meer bij komt.
Dinsdag op z'n vroegst de uitslag van Hans zijn urine en woensdag de uitslag van de helft van de onderzoeken bij de LA want we hebben niet overal een oproep voor gehad en daar gaat ook het nodige mis.

Duimen jullie voor ons dat het hier nu bij blijft?

Mijn excuus dat ik niet de puf heb bij jullie langs te komen. Ik voel me helemaal leeggezogen.